Opis: Souvenir d'Italie: Reżyseria: Giorgio Verdelli. Z Francesco Montanari, Lelio Luttazzi, Remo Anzovino, Pupi Avati. Lelio Luttazzi był jedną z najbardziej reprezentatywnych postaci magicznego okresu, w którym muzyka, teatr, kino i telewizja mówiły wspólnym językiem, na który składały się świetne pisarstwo, „poczucie humoru” i elegancja. Jego życie i kariera artystyczna splatają się z naszą najnowszą historią z wieloma narracyjnymi skrzyżowaniami, począwszy od wielokulturowego Triestu, który będzie wyznaczał całą jego edukację. Zamiarem filmu dokumentalnego jest opowiedzenie historii wielkiego artysty, ale także historii ludzkiej, która nigdy nie była zbyt dogłębna i zbadana, być może ze względu na wyjątkową wyrafinowanie i poufność tego „zdrowego użytkownika smokingu”, jak Enrico Vaime do niego zadzwonił. I właśnie w smokingu Francesco Montanari opowiada nam o niektórych momentach artystycznego życia Lelio Luttazziego. Ale kim był Lelio Luttazzi? Definicji jest wiele, wszystkie częściowe: niechętny showman, skrupulatny kompozytor, przebiegły lider orkiestry, śpiewak z przypadku i pianista z powołania, aktor, pisarz i reżyser z misją swingu. Film dokumentalny podąża tym podwójnym torem, z jednej strony opowieścią o tamtym okresie, z wpisanym w pamięć urokiem muzyki i programów telewizyjnych, z drugiej zaś historią sensacyjnego błędu sądowego, jakiego dopuścił się Luttazzi. Błąd, który zranił prawą i błyskotliwą osobę, której media nigdy tak naprawdę nie „wynagrodziły”, nawet za swą skrajną skromność. Do mocnych stron należą specjalnie stworzone występy wokalne i instrumentalne takich artystów jak Stefano Bollani, Bobby Solo, Drusilla Foer, Simona Molinari, Remo Anzovino, Giovanna Famulari, Lorenzo Hengeller i Rossana Casale, które nadają projektowi spektakularny i niespotykany charakter, którego narrację uzupełniają wkłady między innymi Fiorello, Fabio Fazio, Pupi Avati, Riccardo Rossi, Massimiliano Pani i jego córka Donatella Luttazzi. Ekskluzywne zeznania jego żony, Rossany Luttazzi, która udostępniła materiały fundacji i prywatnego archiwum, nadały dokumentowi bezprecedensowy i intymny charakter, który sprawia, że ​​jest to prawdziwy dokument „optymistyczny” lub z rozmachem, jaki był wyrazista postać Lelio Luttazziego.